W piątek 8 września była ładna pogoda i na lekcji WF-u dzieci miały zajęcia na boisku, na którym jeździły na rowerach. Maks jeździł na tym co zawsze – trójkołowym. Mój syn lubi pogaduchy, patrzenie na innych i obserwowanie co robią, a także zagadywanie we własnym języku przechodniów czy kolegów. To jest dla niego tak ważne, że inne sprawy schodzą na dalszy plan. Tak było i w piątek. Jechał na rowerze, zatrzymał się, żeby z kimś pogadać, a że do tego włącza pracę rąk i gestykuluje, więc zagadał się i spadł z roweru. Ręka bolała go długo po tym i w domu pokazywał, że boli. Jednak bandaż elastyczny z okładem zdjął zaraz po tym, jak mu założyłam. Następnego dnia niby było dobrze. Poszliśmy do kina na bajki z Myszką Norką, a potem do ZOO.

W kinie musowo musi być popkorn.

W drodze do ZOO spotkaliśmy Kapelę, Maks miał wiele uciechy stukając ręką po talerzu…

Stuka, ale lewą ręką…

Wysłałam SMS-a, ale ani po minucie, ani po sześciu Kapela nie zagrała nam wybranego, siódmego utworu.

Doszliśmy spacerkiem z Kina Praha do ZOO.

Zobaczyliśmy co się dało zobaczyć, Maks pohuśtał się na sprzęcie, na który jest już za duży, zjedliśmy lody i zaczęliśmy wracać do domu.

Ciuchcia na kółkach podwiozła nas trochę. Nie opłacało nam się wychodzić z ZOO przy Wybrzeżu Helskim, ponieważ trwa zmiana torowiska u wylotu mostu Gdańskiego, ale wyjście na Ratuszową nie było dużo lepsze, bo autobus Z20  jeździ rzadko i musieliśmy dojść do przystanku Galeria Wileńska, i Maks miał bardzo długi spacer.

Nie bardzo chciał iść trzymany za rękę, szczególnie tę prawą, i jednak pokazywał, że boli. Ręka była minimalnie spuchnięta i to sprawiło, że po obiedzie pojechaliśmy do chirurga. Lekarka też obejrzała rękę i zleciła prześwietlenie, żeby mieć jasność co do ciągłości kości.

Niestety okazało się na zdjęciu rentgenowskim, że jest podokostnowe złamanie dalszego końca kości łokciowej prawej i podejrzenie złamania  podokostnowego końca dalszego kości promieniowej prawej. W związku z tym Maksowi założono gips.

• U dzieci często występuje złamanie podokostnowe. Zwane jest także złamaniem typu zielonej gałązki, gdyż podobnie jak ona, kość dziecka ulega złamaniu wyłącznie z jednej strony, natomiast druga strona oraz okostna pozostają w stanie nienaruszonym.

Generalnie nieźle to znosi wziąwszy pod uwagę fakt, że nie toleruje plastrów i na krótko daje sobie założyć bandaż. Termin zdjęcia gipsu mamy wyznaczony na 30.09.

Tymczasem siedzimy w domu i Maks przyzwyczaja się do tego, ze może robić różne rzeczy tylko lewą ręką.

Je na drugie  śniadanie sałatkę z mango, kiwi i jabłka, bo od dwóch tygodni jest na diecie niskokalorycznej rozpisanej przez Panią Annę Wrzochal ze Świętokrzyskiej Kliniki Dietetyka

Dzisiaj w Kościele wspomnienie Matki Boskiej z Lourdes i Światowy Dzień Chorego. Maks nas zaskoczył – kazał się przebrać w białą koszulę, wziął walizeczkę „małego lekarza” i przebadał wszystkich. Skąd wiedział? Pewnie bym o tym nie wspomniała, ale on ostatnio w ogóle nie bawił się w lekarza.

Podobnie jak każdy z nas, chciałabym jak najrzadziej chodzić do lekarzy. Niestety z Maksem to co najmniej jedna wizyta w miesiącu. Szczególnie nie lubię pobrań krwi w związku z Maksa tarczycą. Ciągle zmienia mu się poziom hormonów, aktualnie jest w fazie nadczynności. Na początku ferii byliśmy u doktor, która leczyła Maksa w IMiDz w 2010 roku i ona poradziła nam poszukać lekarza, który bardziej wnikliwie przyjrzy się jego chorobie i będzie miał możliwość zrobienia specjalistycznych badań np. wychwytu jodu przez tarczycę. Maks w czasie badania, przy TSH 0,007 nie miał charakterystycznego dla nadczynności szumu tarczycowego,  miał za to tętno 110 , które mamy mu obniżać lekami. Takie stany nadczynności są bardzo dla niego trudne – nie może się skupić i  jest cały podminowany.

Dzisiaj była u nas Kasia i pokazała nam swoje pomoce, które zrobiła dla  swojego syna. Jestem pełna podziwu…

Maks wykazał zainteresowanie… Ale na krótko.

Maks przez tydzień, od 24.09 do 1.10, brał antybiotyk na zapalenie ucha środkowego. 1. października był u laryngologa, który stwierdził, że ucho jest już blade i w poniedziałek można iść do szkoły. W nocy z poniedziałku na wtorek Maks znowu pokazywał na ucho i jak rano coś mu z tego ucha zaczęło wyciekać – zamówiliśmy wizytę u laryngologa, którzy musiał mu to lewe ucho wypłukać, żeby stwierdzić zapalenie ucha zewnętrznego. Przez tydzień wkraplałam krople z antybiotykiem, żeby miejscowo leczyć ucho. W poniedziałek 13. października kolejna wizyta u laryngologa – ucho nadal zaczerwienione. Tak więc siedzimy w domu, wkraplamy krople do ucha, do nosa, smarujemy dłonie maścią, gdyż pojawiły się jakieś wirusowe  krostki!

Maksa ominęła szkolna wycieczka do Rancza w Dolinie koło Mszczonowa, urodziny klasowe Amelki i wyjście na Jezuicką na lekcję malowania…

Prawie równo rok temu, po powrocie z turnusu rehabilitacyjnego w Rowach, Maks pobił rekord poziomu TSH – przekroczył 150 jednostek. Wcześniej brał metizol – lek na nadczynność tarczycy – i tak się to „odbiło”. W tym roku (2014) znów pojechaliśmy nad Bałtyk, znów do Rowów i… znów z metizolem. Skończyło się podobnie, tylko (dzięki Bogu) rekord nie został pobity. Maks wyjechał z nadczynności, a po krótkiej chwili od powrotu „wahadło toxicosis” ruszyło w drugą stronę – TSH na poziomie 15 jednostek to spora niedoczynność. Jednak gdy spojrzymy na kilkuletnią historię badań poziomów hormonów tarczycy (i przysadki – TSH wydzielany jest właśnie przez przysadkę), to można zaryzykować stwierdzenie, że cykl nadczynność-niedoczynność w tarczycy naszego Syna trwa około pół roku. Kolejne maksymalne wartości poziomu TSH przypadają na: sierpień ’13, luty ’14 i wrzesień ’14. Amplituda wahań (miejmy nadzieję) nie rośnie i być może ta „toksyczna” odmiana choroby Hashimoto będzie powoli wygasać…

Z powyższej tabeli z zebranymi wynikami dwu i półrocznych badań wynika, że „biedny” Maks rzadko kiedy ma „unormowany” poziom hormonów tarczycy (na różowo zaznaczone są przekroczenia „in +”, na niebiesko „in -„).

Na wykresie widać „toksyczne” zachowanie tarczycy Maksa – zmiany poziomu hormonów o 5 rzędów wielkości (od poziomu mniejszego niż 0,005 jednostek do ponad 100) w czasie dwóch miesięcy. Można zadać pytanie – czy cykl niedoczynność-nadczynność będzie się powtarzał z taką samą częstotliwości, czy będzie (oby!) się wydłużał. Chciałbym nie odpowiadać na to pytanie, gdyż Maks (jak każde dziecko) bardzo nie lubi pobierania krwi.

Wczoraj Maks zaliczył najpierw pobieranie krwi w gabinecie zabiegowym, o potem wizytę u lekarza. Pani doktor  osłuchała go, obejrzała mu uszy i  gardło i stwierdziła , że nie widzi nic niepokojącego. Ucieszyłam się i powiedziałam, że zwykle Maks zapada na  albo anginę, albo ma chore uszy. To dla pewności pani doktor zaproponowała , żeby zrobić Maksowi szybki test na Streptococus A (wymaz z gardła –  po 10 minutach jest wynik i wtedy wiadomo, czy  paciorkowce  gdzieś tam się czają… Test był już po pięciu minutach, niestety pozytywny. Dlatego Maks dostał antybiotyk. Po trzech dniach brania, nie będzie już zarażał i wtedy możemy pojechać na turnus. Niestety basen odpada do końca brania antybiotyku, czyli do Zlotu, do 4 czerwca…

Dzisiaj, obiadem, zaczyna się turnus rehabilitacyjny w Zaździerzu. Niestety od czwartku Maks ma wysoką gorączkę. W czwartek lekarka stwierdziła infekcję wirusową, więc tylko zbijamy gorączkę. Jutro, w poniedziałek, mamy  wizytę u lekarza i dopiero wtedy będę wiedziała co dalej. Maks jest biedny. Wczoraj, mimo podanego nurofenu, wysoka gorączka trzymała go trzy godziny – dopiero po tym czasie spadła. A potem przez następne cztery spływał potem i musiałam go trzy razy przebierać, gdyż cała piżama była mokra.

Oprócz pieniędzy na turnus trzeba mieć też trochę szczęścia, żeby dziecko było zdrowe.

Maks zaliczył kolejne sprawdzenie stanu uzębienia i na szczęście nie ma żadnego ubytku. Mamy to szczęście, że nasz dentysta lubi dzieci i ma dla nich dużo czasu.

W oczekiwaniu na przegląd zębów…

Górne zęby zdrowe!

…I dolne też!

Teraz Maks może asystować przy kontroli zębów u taty.

Rękawiczka założona, końcowka do ślinociągu w dłoni…

-Ślinociągi, czego to ludzie nie wymyślą!

Na koniec wizyty Maks dostał zestaw małego dentysty i książeczkę edukacyjną -„Dbam o ząbki” – tekst wierszowany  Urszuli Kozłowskiej, wydawnictwo Wilga.