Nowa zabawa z klockami Numicon. Wybieramy dwa samochody i stawiamy je na „parkingu”: duży, na którym kładziemy jednostkowy klocek Numicon i drugi samochód mały, na którym wartość numiconowa będzie większa np. dwa. Każdy z graczy ma dwa ruchy, w trakcie których stara się tak rozpędzić swoje auta, żeby zderzyły się z autami na „parkingu”. Jeśli uderzy w duży samochód dostaje 1 punkt, jeśli uda mu się zderzyć z małym dostaje dwa punkty. Jeśli nie uda mu się zderzyć z którymś z aut na „parkingu” dostaje zero punktów, czyli kwadrat białego papieru. Gracze korzystają z tych samych samochodów, które rozpędzają kiedy nadchodzi ich kolej. Zebrane punkty (z klocków Numicon) układa się na podpisanej kartce, a po zakończeniu gry liczy się punkty układając je na białej planszy Numicon. Wygrywa ten, kto zdobędzie najwięcej punktów.

Auta na naszym „parkingu”.

Najlepsze zderzenia Maksa.

Wyjątkowo udane zderzenia taty.

Start mamy.

Po  kilku rundach podliczono punkty.

Na wyniki ułożone z kolejnych rzutów położono klocki, które pokazują wynik sumaryczny.

I okazało się, że do wyłonienia zwycięzcy potrzebna jest dogrywka.

Wynik dogrywki widać na kolejnym zdjęciu.

Maks zdobył jeden punkt, a tata dwa.

Wynik po zsumowaniu punktów i na koniec uporządkowanie wyników w malejącej kolejności.

Wygrał tata mając jedno zderzenie więcej niż Maks.

Gdy Maks wrócił dzisiaj ze szkoły zaproponowałam mu zabawę w sklep z owocami. Nie był zachwycony, gdyż od razu chciał usiąść do komputera. Na tackach ułożyłam plastikowe owoce i położyłam cyfrę arabską, jako cenę. Maksowi dałam zafoliowane kształty numicon od jednego do sześciu. To miały być jego pieniądze. Zabawa jest prosta. On bierze jakiś owoc do koszyka, ja pokazuję cenę i proszę o pieniądze Numicon.

Naburmuszony Maks ze swoimi pieniędzmi.

Asortyment owocowy z cenami.

Maks chciał banana, pokazuję mu ile kosztuje banan.

Banan już w koszyku, a Maks pokazuje mi swój „numiconowy banknot” o wartości dwa…

Koniec zakupów wygląda tak, że na miejscach zakupionych owoców znalazły się „numicon’owe banknoty”.

Maks słabo rozumiał czego od niego oczekuję. Chociaż bardzo lubi robić zakupy w Lidlu i zawsze domaga się, żebyśmy poszli do sklepu, kiedy przejeżdżamy obok.

Oczywiście pierwsze podejście polegało na tym , że Maks kupuje i od razu płaci za dany owoc, dokładnie tyle ile kosztuje. Jeśli ten etap zaliczy, spróbujemy kupować dwa owoce żeby nauczył się dodawać i płacić sumarycznie za oba. Gdy kompetencje dziecka są jeszcze  wyższe i rozumie na czym polega wydawanie reszty, można kupować owoc i dawać wyższą wartość banknotu, wtedy sprzedający wydaje resztę. Ale u nas daleka droga do tego…

Maksio przekonał się do układania klocków Numiconu na dużej płytce. Najpierw Maks układa jakąś swoją kompozycję, a na koniec staramy się zapełnić całą płytkę klockami, uzupełniając puste miejsca. Maks bawi się też układając koraliki Numiconu na płycie. – Patrz Mamo – pasuje na palec!

Maksio oswaja się z płytkami numiconu. Pierwsze trzy płytki numiconu powciskaliśmy w ciasto (mąka z wodą) i przycięliśmy ciasto tuż przy płytkach. Wciskamy płytki w ciasto w otworkach pojawiają się „pęcherzyki” z ciasta, które Maksio pracowicie wciska. Podnosi ciasto, płytki się trzymają… Maks odrywa klocki od ciasta, zostają odciśnięte ślady. W płytki numiconu wciskam ” księżycowy piasek”, tak że tworzą się takie koreczki zatykające otwory w płytkach, a Maks uwielbia je wyciskać i rozgniatać. Jest dokładny i żadnego otworu nie pozostawi zalepionego.