Byliśmy w piątek w kinie. Film „Piłkarzyki rozrabiają” spodobał się Maksowi, a pointa filmu- czasami ten kto przegra jest na prawdę wygrany- myślę, że jest warta przedyskutowania z dziećmi.
Najtrudniej się czekało na seans…
Po filmie poszliśmy do Parku Żeromskiego pobawić się. Ulubiony przez Maksa wóz strażacki czekał…
Dzisiaj z Maksem się lenimy. Wyszliśmy tylko pokopać piłkę i zrobić małe zakupy. Natomiast jutro wybieramy się do Kina Wisła na film „Piłkarzyki rozrabiają”.
Doszła już do mnie książka pani Małgorzaty Grycman „Jedzenie”. Właściwie jest do zbiór kart, gotowych do pracy z dzieckiem. Zaczęłam z Maksem pracę zgodnie z sugestiami autorki, żeby powoli wprowadzać PCS-y i nie zaczynać nowego poziomu, dopóki dziecko nie opanuje komunikacji na poziomie wcześniejszym. Tak więc zaliczyliśmy osoby – pan, pani, chłopiec, dziewczynka, a także zwierzęta: krowa, królik, pies, mysz, miś. A teraz zadaję Maksowi pytania – kto i co?
Wyjęłam kolorowe czasopismo, pokazuję osobę na zdjęciu i pytam – kto to?
Zadanie Maksa polega na położeniu odpowiedniego obrazka na zdjęciu . Czasem jest to dla niego trudne, nawet kiedy dla mnie sprawa jest oczywista – widać niektóre panie są mało kobiece…
To jest tata!
Wydaje się, że to proste zadanie, ale w przypadku małych dzieci nie zawsze Maks rozpoznaje od pierwszego spojrzenia, czy to dziewczynka, czy chłopiec…
…dlatego wybieram najbardziej charakterystyczne buzie.
Druga połowa lutego to najgorszy z możliwych terminów na ferie zimowe. Właściwie rzadko kiedy w tym czasie jest u nas śnieg, a w tym roku nawet w górach powiało wiosną.
Maks szczęśliwie zdrowy, dlatego od poniedziałku aktywnie spędzamy czas. W pierwszy dzień ferii byliśmy na placu zabaw przy Ceramicznej. Maksowi tak spodobało się obserwować chłopców wrzucających piłkę do kosza, że w żaden sposób nie chciał wracać do domu. Dlatego, gdy uciekł nam autobus, na piechotę przeszliśmy dwa przystanki i odwiedziliśmy salę zabaw – „Radosne chwile”.
Relaks w hamaku na ceramicznym szlaku.
Wstąpiłem na pomarańczową, betonową ścieżkę wspinaczkową.
Ulubiona zabawa Maksa – wrzucanie patyków do kałuży. W tym przypadku kałuża była pokryta cienkim lodem i niektóre patyki wbijały się w cienką warstewkę lodu!
Zamiast do domu udaliśmy się do „Radosnej chwili”. Jeszcze w poniedziałek nie było zniżki dla dzieci z okazji ferii. I jakiś czas Maks był jedynym odwiedzającym…
Cudownie bawił się strzelając z armatki pneumatycznej.
Zjeżdżał z dużej i z małej zjeżdżalni do basenu z piłeczkami…
Maks aktywnie wypoczywał …
We wtorek też była ciepła i słoneczna pogoda. Pojechaliśmy odwiedzić ZOO…
U hipopotamów trafiliśmy na czas karmienia i Maks był zafascynowany ich rozmiarami. Bardzo długo też obserwował ryby. Z okazji ferii był tam pan, który pokazywał zainteresowanym dzieciom skorupę żółwia, i różne zasuszone jeżowce.
Dziewczynki, które z nami oglądały te eksponaty pytały jak taki jeżowiec może coś zjeść przez taki mały otwór. Pan nam powiedział , że jeżowiec ma 5 zębów i rozłamał duży okaz zasuszonego dolara piaskowego, żeby nam pokazać co zjadł ten osobnik na ostatni obiad…
Taki kawałek dostał Maks, widać ostatni zasuszony posiłek….
oraz charakterystyczne dziurki po kolcach…
Maks nie chciał włożyć ręki w paszczę tego drewnianego hipcia.
Słońce tak mocno grzało, że i król lew wygrzewał się…
Żyrafy były na wybiegu, więc Maks patrzył na rybki…
Oko w oko z jaguarem …
W pawilonie bezkręgowców…
Gdy dotarliśmy na plac zabaw, Maks był nieszczęśliwy, że kolejka nie działa. Po kilkunastu minutach pan uruchomił pociąg i Maks zaliczył dwa przejazdy.
Dzisiaj natomiast zaliczyliśmy przejazd metrem od końca do końca i na Kabatach odwiedziliśmy Piterka.
Jest Piterek, Maja i Irenka- saksofonistka.
Potem Maks gotował z Mają na grającej kuchence.
Popis szczęśliwego akordeonisty…
Przerwa na obiad…
Irenka pomaga Maksowi liczyć …
O tym, że brak możliwości powiedzenia tego , co się czuje, jest frustrujący, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Mowa jest czymś tak naturalnym u ludzi, że jej brak od razu zwraca uwagę. Maks porozumiewa się gestami Makaton, a że nie wszystko można w ten sposób przekazać, zaczęliśmy korzystać z PCS-ów. Maks ma swoją książkę do komunikacji , którą nosi ze sobą do szkoły. Na kolorowych kartkach są tam wklejone różne obrazki: na żółtych stronach – rzeczowniki, na zielonych- czasowniki, przymiotniki na niebieskich, a pytania na białych.
Porozumiewanie się w ten sposób polega na pokazaniu odpowiedniego obrazka. Ułożenie jednak zdania jest dość skomplikowane, gdyż trzeba pokazać przynajmniej dwa obrazki na różnych stronach, żeby zaprzeczyć, trzeba przekreślić obrazek…
Mam dla Maksa te same PCS-y w formie zafoliowanych pojedyńczych obrazków. Dużym wyzwaniem jest przygotowanie dla ich albumu, żeby były łatwo dostępne i odpowiednio poukładane.
Wykonałam taki album z szarego pakowego papieru.
Szary papier o długości 105cm pocięłam na paski o szerokości odpowiedniej do segregatora ( u mnie strona A5). Zaznaczyłam dwie linie 3,5cm i 4,5 cm.
Następnie poskładałam je w harmonijkę. Niebieskie linie zagięte do góry, żółte do dołu.
W ten sposób powstały kieszenie na PCS-y.
Teraz trzeba podkleić te kieszenie na brzegach, żeby płasko leżały.
Biały papier smaruję dokładnie klejem. pod spodem jest szersza część paska, na brzegu do 1 cm.
Kiedy kieszenie są podklejone z dwóch stron można je nakleić na sztywny karton i wstawić do segregatora.
Tak wygląda segregator z pierwszą stroną PCS-ów. Na lewej stronie przykleiłam kieszonkę na zafoliowany pasek czarnego papieru, który neguje PCS.
Nie lubię…Na obrazek lubię nakładam zafoliowany pasek czarnego papieru- przekreślenie, które mam zamocowane do książki komunikacji na nitce.
Taki sam pasek mam dla „ruchomych” PCS-ów tylko, że na końcach paska są przyklejone magnesy, które przytwierdzają go do tablicy.
Zaczęłam zabawy z Maksem, w których staram się, żeby odpowiadał na pytania…
Kto je śniadanie?
Zadaniem Maksa jest wybranie PCS-ów z odpowiednimi „osobami”, które jedzą z nim śniadanie.
30 stycznia w klubokawiarni „Wrzenie Świata” odbyła się konferencja prasowa Stowarzyszenia Bardziej Kochani, które zaprezentowało swoją nową książkę ” Rodzeństwo osób z niepełnosprawnością”.
Książka jest dwuczęściowa. W pierwszej – autorka Pani Agnieszka Żyta – radzi rodzicom dzieci niepełnosprawnych jak wychowywać mądrze, żeby w trakcie opieki i rehabilitacji nad dzieckiem specjalnej troski nie zagubić się i nie stracić z oczu tego sprawnego dziecka, co do którego rodzice są pewni, że sobie poradzi! W drugiej części możemy poznać historie prawdziwe, czyli cztery reportaże o rodzeństwie osób niepełnosprawnych. Autorkami są znane reporterki i dziennikarki: Magdalena Kicińska, Magda Rozmarynowska, Justyna Pobiedzińska oraz Izabela Meyza.
Książka ta jest bliska mojemu sercu także z osobistych względów. Jednym z bohaterów reportażu Pani Kicińskiej jest brat Maksa – Mateusz.
Nie brałam udziału w rozmowie Mateusza z Panią Magdą, więc to co przeczytałam w książce było dla mnie nowe i przyznam, że zaskakujące. Dowiedziałam się co na prawdę czuje moje pełnosprawne dziecko i jak się odnajduje w sytuacji brata osoby niepełnosprawnej.
Jak czuje się inny brat, kolega Mateusza z turnusów Bardziej Kochanych, można posłuchać w RDC, gdzie o książce rozmawiają Pan Andrzej Suchcicki , Pani Agnieszka Mech i Michał brat Małgosi z zespołem Downa.